Moeilijk woordje,...
Afhankelijk van je opvoeding misschien...
Een sorry in mijn opvoeding bestond eigenlijk niet, sorry werd alleen gezegd als je het echt meent. Dit werd me geleerd.
Wat ik altijd wel raar vond dat het nooit gezegd werd, dus zou je kunnen stellen dat sorry zeggen bij ons thuis nooit nodig was.
Vandaag maak ik mij de bedenking hoe dat komt...
Wat brengt het teweeg?
(Ik denk dat de invloed van de volle maan waarschijnlijk leidt tot dit punt van zelfreflectie.)
Dus hoe komt het dat "sorry" zeggen een moeilijk begrip is voor de één en dat het voor de ander een woord is zonder inhoud.
Ze krijgen het zeer vlotjes over de lippen.
Dit is natuurlijk zwart/wit en zoals altijd is de middenweg, een beetje grijs denken nog de beste oplossing.
"TUSSEN ZWART & WIT ZIT EEN REGENBOOG VAN KLEUREN"
Een sorry zeggen na iedere keer dat er iets misloopt zonder initiatief om het niet meer te herhalen?
Lijkt me duidelijk "not done"
Maar wat als je nooit sorry zegt? Nooit sorry zeggen onder het moto: "als je het niet meent, moet je het niet zeggen"
OK,... maar nooit??
Kunnen we dan concluderen dat je nooit fout bent?
Hmm, fout ... nog zo een woordje.
In mijn coaching leerde ik dat er geen goed of slecht is, enkel de interpretatie van iemand over iets kan goed of slecht maken.
Voor de ander kan dit perfect zijn... Aha weer een Eye-opener.
Zo leerde ik gaande weg, de oogkleppen die ik had af te werpen en mijn blik, mijn visie te verruimen.
Sorry zeggen maakt je kwetsbaar.
Misschien durfden mijn ouders vanuit hun opvoeding zich niet kwetsbaar op te stellen, en gaven ze dit ook zo door in de opvoeding naar hun kinderen. Het was immers de generatie waarin je vooral sterk moest zijn. Het was een andere tijd waarin ze opgroeiden.
En zo evolueren we uiteindelijk allemaal.
Ik durf sorry zeggen tegen mijn kinderen, de mensen in mijn omgeving.
"Sorry ik interpreteerde dit anders..."
"Sorry ik bekeek het anders, maar als ik het zo bekijk..."
Dit zorgt voor een heel andere flow, een andere vorm van respect.
Want de mensen respectvol behandelen, vooral de ouderen was ook een deel van mijn opvoeding.
Zo maar ja knikken uit respect is wel achterwege gebleven, daar doe ik wel niet meer aan mee.
Oorspronkelijk rebelleerde ik maar al te graag, een vechten vanuit mijn nest om positie in te nemen. En wees gerust het waren niet alleen puberale nevenwerkingen.
Ik wou naarmate ik ouder werd erkenning krijgen, mezelf een naam geven in de kudde... dit vergde vooral heel veel energie van mezelf en bracht me niet de genoegdoening waar ik om vroeg.
Compleet nutteloos dus.
Als ik terugkijk op mijn 1ste huwelijk weet ik nu dat ik toen leerde om dankbaarheid te tonen, ik zag er een andere manier van opvoeding, een manier heel simpel je dankbaarheid te uiten, ook in kleine dingen, en in beide richtingen.
Het woordje sorry gebruiken, deden ze daar op een compleet tegenovergestelde manier van wat ik geleerd had.
Daar werd het om de haverklap aangewend :)
Toch was dit het begin om de dingen anders te zien, dank je wel zeggen en een welgemeende sorry te gepaste tijde haalt je helemaal niet neer, nee het maakt je juist sterk!
Sorry zeggen, houdt ook in dat je tenminste iets gedaan, geprobeerd hebt.
Het houdt ook een belofte in naar de ander toe om in de toekomst rekening te houden met de ander zijn gevoel, zijn mening.
Zo zie je dat alles van belang is in het leven, hoe raar of vervelend sommige situaties ook kunnen zijn. Dus dank je wel lieve ouders, ex-schoonouders om me deze levensles te leren.
