Ieder jaar in de maanden november, december blik ik terug op het voorbij jaar. Wat bracht dit jaar, en waar bevind ik me nu? Ben ik "happy" in wat ik doe...

Ik ben dankbaar voor de vele dingen die ik ook dit jaar weer mocht creëren, sommigen liepen goed anderen zijn een stille dood gestorven.

Dit zorgde ook nu weer voor twijfel, gaat het wel de goeie kant op? Maar ik weet dat dit een onderdeel van mezelf is, bij stress staat het doemdenken om de hoek te kijken. Ik heb geleerd hier niet teveel aandacht aan te geven, zelfreflectie is goed maar mag geen zelfdestructie worden.

2019 was dubbel, in de zin van successen en verliezen.

Het was confronterend: leven is ook ziekte en sterven...

Het was turbulent, alles kwam in een stroomversnelling met de nodige obstakels,

watervallen om uiteindelijk uit te monden in een poel van rust.

Nu is het tijd om deze periode te evalueren, de zelfreflectie is niet altijd iets waar je vrolijk van wordt, maar doet je wel beseffen waar het echt toe doet in je leven.

"Shit happens,... but life goes on."

Meerdere malen dacht ik ook terug aan een bepaald hoofdstuk in de opleiding als coach, waar we de pyramide van Abraham Maslow bespraken. Het groeien in jezelf naarmate lager geplaatste behoeften vervuld worden...

Ik gebruik deze materie bij mensen die zichzelf onderwaarderen of mensen die vergeten wat ze al "hebben", hoever ze zijn gekomen...

Het deed me realiseren dat mijn rijkdom erin bestaat om mensen op te heffen naar een volgend level in de pyramide. Hier deel van uit maken, heft mezelf op. Het heeft me het gevoel een zinvol leven te leiden. Iedere persoon die ik mag ontmoeten in mijn praktijk is belangrijk en doet ertoe.

Hun verhaal, hun struggels en lichamelijke kwalen helpen een plaats geven, helpen opheffen bezorgt mij veel warmte en energie.

Ze doen me groeien en nieuwe uitdagingen aangaan in mijn praktijk.

Zo hebben we een mooi traject opgestart met de Wabisabi Boerderij.

Het wordt een plek waar we (mijn man en ik) mensen in verbinding willen brengen met elkaar en de natuur. Ik voel nu al de energie stromen als ik eraan denk!

De Wabisabi boerderij zal voor mij ook een terugkeer zijn naar mijn biotoop.

Je zou het project kunnen zien als TE groot(s), TE veel werk, TE ambitieus, allemaal TE.

Maar dit woordje wordt vooral toegevoegd door ons brein, een brein gevoed door opgelegde angsten.

Al jaren was het een roep, die niet kon genegeerd worden en ervoor zorgde dat ik, samen met mijn man de uitdaging aannam.

We willen er een paradijsje creëren, zoals Dicky zo mooi kan zeggen: "je bezig houden met je droom"! En als je het zo bekijkt dan is de keuze die je gemaakt hebt helemaal juist.

Het is niet de realisatie alleen die telt, het is "het realiseren ervan" die hierdoor anders wordt.

2019 was confronterend, jawel, maar het was ook de start van heel veel goede dingen, het is een weg naar 2020. En ik heb het gevoel dat ik in 2020 zal thuiskomen.