Vanuit een visualisatie oefening komt als kwaliteit een kleurig bloemenveld tevoorschijn. De bloemen vertegenwoordigen mensen.
Mensen met elk hun eigen inkleuring in het leven.
Ik ben nieuwsgierig naar "wat" de bloem (de mens) uniek maakt.
Ieder mens is mooi maar het is het kleurenpallet van alles samen in een weide die ervoor zorgt dat je even stopt om een prachtige foto te nemen...
De mensen samen brengen, in verbinding stellen met elkaar, zodat ze zien en voelen hoe mooi het kan zijn is één van mijn kwaliteiten.
Maar mensen verbinden met elkaar kan verstikkend werken... en zo kom ik in mijn valkuil terecht. In mijn "pleasen" om goed te doen raak ikzelf, ook verstrikt in mijn kluwen en verlies ik de kleur van mijn eigenheid.
Wanneer deze situatie blijft aanhouden gaat mijn tweede alarm af... en kom ik in mijn eigen allergie terecht.
Ik kan mezelf en anderen aardig pijnigen. Een versmachtend gevoel zorgt ervoor dat ik stik. Alle kleur is verdwenen, ik blijf alleen achter en voel me eenzaam en verlaten in de donkere harde wereld waar enkel pijn overheerst.
Wat kan ik doen om uit deze situatie te komen of zelfs zoveel mogelijk weg te blijven?Wat is de boodschap?
Monotoon en rust opzoeken, genieten van de natuur.
De avondzon, de ochtenddauw brengen ruimte.
Terug naar de basis van het bestaan. Gewoon ademenen.
Ook geïnteresseerd in een analyse:
Vero_happyloup@hotmail.com