Loslaten, de eerste in de rij…

Velen beweren dat dit niet moeilijk is.

Bij het uitspreken van die bewering hebben ze het dan ook over de ander die moet leren loslaten en niet henzelf.

Want beste mensen, loslaten dat vind ik toch niet zo evident. Er is het loslaten van materiële dingen, geld, woning, kledij, noem maar op…

Velen onder ons denken nu, dat is helemaal niet moeilijk maar beeld je het eens werkelijk in. Als dit niet zo belangrijk is hoe komt het dat we zo verknocht zijn aan dingen? Onze grote auto, de woning kan niet luxueus genoeg worden ingericht, de kasten puilen uit van de spullen die we allemaal “nodig” lijken te hebben.

Loslaten kent ook nog een andere invalshoek, het loslaten van mensen in je omgeving, je partner, kinderen, vrienden en familieleden. Veel verschillende emoties komen hier boven, verlaten worden, verhuizen of uit huis gaan van je kinderen, afscheid bij sterven,…wie beweert hier dat dit “a piece of cake” is?

En of dat dit allemaal nog niet genoeg is moeten we het ook nog even hebben over het loslaten van ons eigen ego, onze negatieve en beangstigende gedachten, oordelen die we in ons hoofd meedragen.

Misschien is het loslaten van dit alles voor een stuk accepteren, accepteren wie we zijn, met onze tekortkomingen en alles erop en eraan, accepteren dat iedereen anders is.

Dikwijls wordt er gezegd: we hebben allemaal onze fouten, maar dit is meestal een antwoord op de vaststelling van de fouten van een ander. Ook hier durven we amper in de spiegel kijken. Het accepteren van jezelf, zoals je bent lijkt mij een bevrijdende gedachte. En uiteindelijk laat ons dankbaar zijn voor ieder moment die we hebben!